Tik, tak, tik, tak!

Tik tak- czas płynie, a my do jasnej cholery nie możemy go zatrzymać.
Zostałam wyzwana od anorektyczki- NIE JESTEM ŻADNĄ PIEPRZONĄ ANOREKTYCZKĄ!
Ok, może i mam jakieś zaburzenia odżywiania, ale nie chcę się zabić. Chcę tylko perfekcji, ładu i składu w moim i tak zrytym życiu. Nie pozwolę sobie na takie wyzwiska. Cholera jasna! Ludzie są tacy przyziemni... To przykre, że prawie nikt nas nie rozumie. Nie potrafi pojąć, że warto dążyć do celu i mieć później satysfakcję z każdego straconego kilograma.
Marzę o tym żeby wejść pewnego dnia na wagę i zobaczyć to upragnione "36".
Żyję w ciągłym strachu, strachu przed przytyciem. Pewnie i tak niektórzy stwierdzą, że jestem jakaś hm... popierdolona i na łep mi padło.
Potrzebuję waszej pomocy! Błagam powiedzcie, że choć w małym stopniu jestem normalna, jeśli można mnie w ogóle taką nazwać.
Czasami chciałabym z tym skończyć. Przecież i tak zostanę grubą świnia, więc po co mi to?
Nie myślcie, że rezygnuję. O nie! Przeciwnie mam ogromną motywację! ZOBACZĘ TO 36!!!
Mam do wakacji miesiąc. A wakacje to 2 miesiące. I w przyszłym roku, kiedy pójdziemy na wagę (szkoła baletowa) wszyscy zobaczą, że mi się udało i będzie to 36!
Jestem zmotywowana jak nigdy! I nie poddam się, nie teraz.
Błagam nie weźcie mnie za wariatkę, bo i tak pewnie wielu już tak uważa.
Mam nadzieję, że będziecie ze mną, a ja będę z Wami ;)
Przed wczoraj było 38,5. Ta... BYŁO.  Teraz jest 39,1. No dobra koniec ze staniem w tym cholernym jednym miejscu czas ruszyć dupe i wziąć się do roboty!
Muszę pomyśleć nad nową dietą....
Napiszę w poniedziałek ;)
Trzymajcie się i chudnijcie!!!